ارجاع دهی به‌مقتضای قالب نوشته (مجله، پایان‌نامه، کتاب و …) و رشته‌های علمی (فنی ـ مهندسی، علوم انسانی، پزشکی و …) متفاوت است. ارجاع دهی به شیوه‌های درون‌متنی و برون‌متنی انجام می‌شود:

درون‌متنی

این نوع ارجاع بیشتر در نگارش مقالات علمی به کار می‌رود. در ارجاع درون‌متنی، پس از نقل‌قول و داخل پرانتز به یکی از سبک‌های زیر ارجاع داده می‌شود:

سبک ارجاع‌ دهی به نویسنده ـ تاریخ انتشار

(نویسنده، تاریخ انتشار: صفحه) / (زرین‌کوب، ۱۵:۱۳۸۰) این شیوه رایج‌ترین روش ارجاع در مجلات علمی ـ پژوهشی است. روش‌های زیر با اندک تفاوتی به این سبک ارجاع می‌شوند:
* روش APA  (شیوه‌نامه انجمن روان‌شناسی امریکا) برای رشته‌های روان‌شناسی، تعلیم و تربیت و علوم اجتماعی؛
* MLA (شیوه‌نامه انجمن زبان مدرن) برای رشته‌های ادبیات، هنر و علوم انسانی؛
* روش دانشگاه هاروارد؛

نحوه ارجاع دهی به منابع شماره‌دار

(کد منبع: صفحه) / (۱:۲۷)
ابتدا تمامی منابع به‌صورت الفبایی نام نویسنده، شماره‌گذاری می‌شود سپس ارجاعات درون پرانتز به کدهای پایانی منابع است. منابع به شیوه نام خانوادگی، نام، (تاریخ انتشار) … تنظیم می‌شود. روش‌های زیر با اندک تفاوتی به این سبک ارجاع می‌شوند:
* روش AMA (شیوه‌نامه انجمن پزشکی امریکا) برای رشته‌های پزشکی و علوم زیستی؛
* روش CMS (شیوه‌نامه دانشگاه شیکاگو) راهنمای عمومی برای تمام رشته‌ها و قالب‌ها؛
* روش دانشگاه ونکوور؛
* روش IEEE در انتشارات الکترونیک؛
* روش AIP (شیوه‌نامه مؤسسه آمریکایی فیزیک).

ارجاع دهی برون‌متنی

این روش بیشتر مناسب نگارش کتاب، پایان‌نامه و طرح‌های تحقیقاتی است و بیشتر در حوزه تحقیقات سنتی و علوم انسانی به کار می‌رود. در این روش به‌جای ارجاع‌ بلافاصله و درون‌متنی از پانوشت یا پی‌نوشت برای ارجاع استفاده می‌شود.

حسن ذوالفقاری، راهنمای ویراستاری و درست‌نویسی، صص ۱۲۵ – ۱۲۶