ترکیب را ساده‌ترین یا دست‌کم اقتصادی‌ترین روش برای واژه‌سازی تعریف کرده‌اند (←ساپیر، ص ۹۸-۹۹). زبان‌ها از نظر کاربردِ این فرایند با یکدیگر تفاوت بسیار دارند. برخی از آنها، از جمله زبان‌های سامی و زبان‌های اسکیمویی و زبان فرانسه، یا علی‌الاصول قادر نیستند از طریق ترکیبِ واژه‌های خود واژه جدید بسازند و یا توانائیِ آنها در این عرصه اندک است. از سوی دیگر، زبان‌هایی مانند فارسی و یوانانی باستان و چینی و انگلیسی در این عرصه توانائی شگفت‌انگیزی دارند (←همان، ص ۱۰۴ – ۱۰۵). البته هر زبانی در ترکیب واژه‌ها از قواعد خاصی سود می‌گیرد که مختص همان زبان است. در فارسی می‌توان از ترکیب برای ساختن همه مقوله‌های واژگانی سود جست: اسم مرکب (دندان‌پزشک)، صفت مرکب (خوش‌رو)، قید مرکب (پای‌کوبان)، فعل مرکب (کارکردن)، حرف اضافه مرکب (درباره)، حرف ربط مرکب (تااینکه).

علاءالدین طباطبایی، ترکیب در زبان فارسی، صص ۹ – ۱۰