بدون در نظر گرفتن بافت کلام، معنی دریافت نمی‌شود. نسبت خواننده و نویسنده در درک بافت کلام مؤثر است. گاه، این دو به هم نزدیک‌اند و، در نتیجه، ارتباط آسان صورت می‌گیرد. برعکس، گاهی این دو از هم دورند و ارتباط مشکل می‌شود. یک بار دانشجویی در خواندن مطلبی درباره روش‌های گوناگون آموزش زبان خارجی با مشکلی مواجه شده بود که او را گیج کرده بود. بحث مقاله درباره روش آموزش زبان به شیوه مستقیم (دایرکت متد) بود که درآن به هیچ‌وجه از زبان مادری استفاده نمی‌شود و معلم در کلاس فقط از زبان خارجی استفاده می‌کند تا زبان‌آموزان زبان را در محیطی طبیعی بیاموزند. مسئله این بود که در این نوشته جمله «معلم در کلاس به هیچ وجه نباید از زبان انگلیسی استفاده کند» مرتبا تکرار می‌شد. مشکل دانشجوی مذکور این بود که می‌گفت بارها شنیده و خوانده است که در آموزش زبان به روش مستقیم «فقط باید به زبان انگلیسی گفتگو کرد و به هیچ وجه نباید از زبان مادری استفاده کرد.» این دانشجو، در واقع، همه چیز را می‌دانست الا بافت کلام. مطلبی که او را گیج کرده بوددر کتابی بود به زبان انگلیسی و تألیف نویسنده‌ای امریکایی. بنابراین، طبیعی است که این نویسنده، در بحث از آموزش زبان خارجی به روش مستقیم، مرتبا تأکید کند که معلم زبان نباید در کلاس به انگلیسی حرف بزند بلکه، مثلا، باید به آلمانی، اسپانیایی یا زبانی دیگر حرف بزند. در واقع، دانشجوی مزبور موقعیت کلام را گم کرده بود.

علی صلح‌جو، نکته‌های ویرایش، صص ۱۲۰ – ۱۲۱