۵_ هرگاه کاهش یا افزایش واجی یا ابدال یا ادغام یا جابه جایی آوایی در داخل آنها روی داده باشد .
مانند: “هشیار، ولنگاری، شاهسپرم، نستعلیق، سکنجبین“
۶_ مرکبی که دست کم یک جزء آن کاربرد مستقل نداشته باشد.مانند: “غم خوار ، رنگرز ، کهربا “
۷_ مرکب هایی که جدانوشتن آنها التباس یا ایهام معنایی ایجاد کند .
مانند: ” بهیار (به یار ) ، بهروز (به روز) ، بهداشت (به داشت) ، بهنام (به نام)”
۸ _ کلمه‌های مرکبی که جزء دوم آنها تک هجایی باشد و به صورت رسمی یا نیمه رسمی، جنبه سازمانی و اداری و صنفی یافته باشد.
مانند: ” استاندار ، بخشدار، کتابدار، آشپز“
